Deze ketting kreeg ik van mijn vader. Het is een van mijn meest dierbare sieraden. Mijn vader overleed in 2004 na een jarenlange strijd tegen kanker. Met zijn bijzondere gevoel voor humor wist hij hier en daar wat lichtpuntjes in deze moeilijke tijd te brengen. Zo tekende hij een grote smiley op zijn buik rond het kruisje voor de bestraling. Als verrassing voor de verpleging. Na zijn overlijden vroeg onze stiefmoeder mij en mijn broers om langs te komen. Mijn vader had voor elk van ons een kadootje uitgezocht. Voor mijn oudste broer zijn horloge, mijn jongste zijn zwitserse zakmes en voor mij deze ketting. Allemaal persoonlijke voorwerpen die hij altijd bij zich droeg, die bij hem hoorden. En zo, midden in het verdriet was hij ineens bij ons. Juist omdat hij hierover niets had gezegd, er geen verwachtingen waren, was het alsof hij onzichtbaar me weer even vasthield. En altijd wanneer ik hem mis, wanneer ik me weer even vastgehouden wil voelen, draag ik deze ketting. Wanneer ik iets moeilijks ga doen en graag …