Toen ik een jaar geleden de lentehanger maakte ontstond er spontaan een verhaal bij. Een verhaal over loslaten, verdriet en hoop. Een heel persoonlijk verhaal, want ik verloor mijn vader op de eerste dag van de lente in 2004. Na het een tijdje te laten groeien wil ik het verhaal vandaag, de dag voor Imbolc, graag met jullie delen.   De herfst nam de blaadjes van de bomen en de vader van drie zusters, die in een huisje aan de rand van het grote bos woonden. De laatste adem van de vader verwoei in de wind die luider huilde dan zijn dochters toen ze hem vonden. De winter kwam vroeg en bedekte alles onder een zachte, witte deken. Marea, de oudste van de drie, een vriendelijke en spontane meid van begin twintig, zocht haar troost bij haar verloofde en zijn familie. Ze zorgde voor haar twee zusters, maar hield het niet altijd uit in de pijnlijke, lange stiltes. Ze huilde zachtjes in de armen van haar geliefde en wenste dat ze haar zusters net zo …